راهنمای نویسندگان

بسمه تعالی

شیوه‌‏نامۀ تدوین مقالات

موضوع مقاله باید کاربردی و با توجه به نیازهای فکری، فرهنگی و معنوی روز جامعه انتخاب شود.
عنوان مقاله کوتاه، روشن و رسا باشد و حتی المقدور سعی شود از عناوین جذاب استفاده گردد.
مطالب نگارش شده مستند به آموزه‌های اسلامی باشد و از ذکر مطالب ضعیف و خرافی خودداری شود.
مقالات باید با رویکرد قرآنی - روایی نگارش شوند و در هر مقاله به میزان کافی از آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت (علیهم السلام) استفاده شود.
در مواردی که برخی از بخش‌های آیات یا روایات نیاز به توضیح دارند، توضیح لازم در متن یا پاورقی (متناسب با میزان ارتباط آن با محتوا) ارائه شده و به منابع معتبر ارجاع داده شود.
مقاله دارای بار علمی و انگیزشی باشد. بر این اساس، اولاً لازم است مقالات از بنیۀ علمی محکمی برخوردار باشد و صرفاً جمع‌آوری آیات و روایات نباشد، بلکه دارای تحلیل‌های علمی مفیدی باشند. و ثانیاً بیان مطالب به صورت صرفاً علمی و انتزاعی نباشد، بلکه حالت کاربردی پیدا کند و به ویژه جنبۀ انگیزشی قوی داشته باشد.
در هر مقاله، لازم است از حکایات به ویژه حکایات قرآنی و روایی و از زندگی و سیرۀ علما و اهل معرفت با استناد به منابع معتبر استفاده گردد.
در بیان همۀ مطالب از جمله حکایت‏‌هایی که از زندگی و سیرۀ علما و اهل معرفت نقل می‏‌شود سطح رشد معنوی مخاطبان در نظر گرفته شود و نتیجه‏‌گیری‏‌هایی که انجام می‏‌گیرد با روح آموزه‌‏های اسلامی هماهنگ و مطابق با سطح پذیرش جامعه باشد.
از اشعار، ضرب‏‌المثل‏‌ها و قطعات ادبی به میزان کافی بهره برده شود.
در نگارش مقالات از قلمی زیبا و روان استفاده شود و از به کار بردن عبارات زائد و سنگین پرهیز گردد.
حجم مقاله نباید بیش از 3000 کلمه باشد.
شایسته است در متن مقاله از عناوین متعدد استفاده شود تا مبلّغان محترم بتوانند با یادداشت عناوین بر همۀ محتوای مقاله تسلّط داشته باشند.
رعایت امانت در نقل قول‏‌ها و بیان مطالب دیگران ضروری است.
ارجاعات (اعم از فارسی، عربی و غیره) حتی الامکان از منابع اصلی معتبر باشند.
متن آیات و روایات همراه با اعراب کامل و ترجمۀ دقیق ارائه شود و از ذکر ترجمۀ صرف بدون آوردن متن عربی و نیز ارائۀ متن عربی بدون اعراب کامل پرهیز شود.
مشخصات تحصیلی و جایگاه علمی نویسنده مشخص گردد.

* ارجاعات متن و تنظیم پاورقی

هر مطلب نقل‌شده باید به منبعی ارجاع داده شود.

در مواردی که مطلبی عیناً از منبعی نقل می‌شود، ابتدا و انتهای مطلب گیومه («») قرار داده می‌شود نقل به مضمون یا نقل با تصرف، نیازی به درج گیومه ندارد؛ با این حال در پاورقی، سند آن آورده می‌شود.
برای نقل آیات و روایات، متن عربی و برگردان آن داخل گیومه ـ و نه پرانتز گلدار و مانند آن ـ قرار می‌گیرند و با دونقطه بیانی از هم جدا می‌شوند. عدد تُک مربوط به نشانی نیز در پایان متن عربی می‌آید.
هرگاه مطلب نقل قول طولانی و بیش از سه سطر باشد، از حالت «چپ چین» استفاده می‌شود. این قاعده درباره آیات و روایات هم صادق است.

گفتنی است نقل قولی که چپ چین می‌شود ـ به استثنای متون دو زبانی، مثل متن عربی و ترجمه پارسی نیازی به گیومه ندارد. در پاراگراف‌بندی متن نیز بند نخست چپ‌چین، بدون تورفتگی، اما بندهای بعدی ـ چنانچه متن، بیش از یک بندنوشت باشد با تورفتگی می‌آید.

ارجاعاتی که به پایین صفحات و به اصطلاح پاورقی منتقل می‌شوند، باید موجز و مختصر باشند؛ در این حال، بیان نام و نام خانوادگی پدیدآورنده/ پدیدآورندگان اثر، نام اثر، شمارۀ جلد و صفحه الزامی است. در صورتی که به ترجمۀ دو یا سه مترجم از یک اثر استناد می‌شود، قید نام مترجم بعد از نام اثر نیز ضرورت می‌یابد. برای جداکردن (نام پدیدآورنده، نام اثر، سایر افراد دخیل، شماره جلد، شماره صفحه) از ویرگول استفاده می‌شود.

هرگاه ارجاع بدون فاصله به همان منبع قبلی باشد، به ذکر کلمۀ «همان» و شماره صفحه بسنده می‌کنیم و اگر به همان منبع و همان صفحه اشاره شده باشد، ذکر کلمه «همان» کفایت می‌کند. فاصله ارجاع «همان» با پاورقی قبل از خودش نباید بیش از سه صفحه باشد؛ در صورت ایجاد این فاصله، یعنی فاصلۀ بیش از سه صفحه بین دو ارجاع با مشخصات یکسان، به جای تکرار «همان» شناسه‌های سند باید تکرار شوند.

* تنظیم فهرست منابع

هر مقاله، باید در پایان خود، کتابنامه و فهرست منابع داشته باشد که به صورت ذیل تنظیم میگردد:

کتاب:

ویدال هال، جودیت، اصول گزارش‌نویسی: راهنمای نوشتن گزارش‌های علمی و اداری، ترجمۀ محمدتقی مهدوی، تهران: مرکز اسناد و مدارک علمی ایران، ١٣٦٦.

مقاله:

دیلورث، توماس، «دیوید جونز و تلفیق عینیات و ذهنیات»، ترجمۀ شهلا شاهسوندی، فصلنامه شعر، ش ٦، شهریور و مهر ١٣٧٢ ، ص ٥٢ ـ ٥٥.

در نشانه‌گذاریِ مشخصات کتابنامه، بین تمام اجزا «ویرگول» و بین محل نشر و نام ناشر و نیز عنوان اصلی و فرعی «دونقطه» گذاشته شود.
در کتابنامه، بهتر است ابتدا مشخصات آثار پارسی و عربی به صورت آمیخته (اگر تعداد آثار عربی فراوان باشد، ابتدا پارسی و سپس عربی به صورت جدا) و پس از آن مشخصات آثار سایر زبان‌ها، به ترتیب الفبایی نام‌خانوادگی و نام پدیدآورنده تنظیم شود.
در کتابنامه لقب‌هایی نظیر «دکتر، مهندس، استاد، علامه، آیت‌الله، حجت‌الاسلام، شیخ، ملا، خواجه، مولا، مولانا و...» از جلو نام اشخاص حذف می‌شود؛ مگر اینکه آن لقب جزء نام فرد شده باشد در ضمن هرگاه ضرورتی برای ذکر لقب و عنوان کسی باشد (مثلاً برای مشخص کردن دو نفر همنام از یکدیگر)، می‌توان آن را داخل پرانتز بعد از نام کوچک ذکر کرد؛ مانند: یوسفی، غلامحسین (دکتر)؛... .
هرگاه در فهرست منابع، به چند اثر از یک نویسنده اشاره شده باشد، به جای تکرار نام نویسنده، از خط بلند استفاده می‌شود. اندازه این خط بلند نیز در همه جا یکسان و ثابت است.
هرگاه محل نشر، نام ناشر یا تاریخ نشر کتابی معلوم نباشد، به ترتیب به جای آنها در داخل قلاب [بیجا]، [بینا] و [بیتا] می‌نویسند؛ و اگر جزء دیگری از مشخصات کتابنامه نامعلوم باشد، چیزی به جای آن نوشته نمی‌شود.

محیط تایپ مقاله

مقاله در محیط word با قلم‏‌های زیر تایپ شود.

متن‌های فارسی: B Lotus
متن‏‌های عربی: B Badr
متن‏‌های انگلیسی: Times New Roman
اندازۀ قلم‏ها
قلم عنوان مقاله: 18 برجسته
قلم عناوین داخل مقاله، عنوان اول: 16 برجسته؛ عنوان دوم: 14 برجسته؛ عنوان سوم: 12 برجسته.
قلم متن: 14
قلم نقل قول‏‌های مستقیم چپ‏‌چین شده: 12
قلم پاورقی: 11
قلم انگلیسی داخل متن: 12، پاورقی: 10

مسئولیت مقاله

مسئولیت صحت و سقم مطالب بر عهده نویسنده/ نویسندگان است. از این رو مقالات بیانگر دیدگاه اعضاء هیئت تحریریه نیست.
فصلنامه در رد یا قبول و ویرایش علمی و ادبی مقالات، آزاد است.
در صورتی که مقاله بیش از یک نویسنده داشته باشد محتوای مقاله باید مورد تأیید همه نویسندگان باشد.
نقل و اقتباس از مقاله‌های مجله با ذکر مأخذ آزاد است.
در صورتی که نویسنده از دستاوردهای پژوهشی دیگران یا بخشی از پژوهش‌های خود، بدون ذکر منبع، استفاده کند، سرقت علمی به حساب آمده و مقاله پذیرفته نمی‌شود.