امام حسین (ع) شخصیتی والا در بین پیروان مذاهب اسلامی بویژه پیروان مذهب شافعی است به گونه‌ای که بنابر مشاهدات نویسنده، نام امام حسین (ع) در میان اهل سنت شافعی هرگز بدون پیشوند «حضرت» به کار نمی‌رود. علاقه قلبی شاعران شافعی به امام حسین(ع) به اندازه‌ای است که هرکدام به میزان توانایی و درک خود از آن حضرت، صادقانه و صمیمانه جنبه‌های گوناگونی از ویژگیهای فردی، آزادی طلبی، شایستگی الهی و مظلومیت آن حضرت را در قالب چکامه‌هایی ماندگار، وصف نموده‌اند. تحقیق پیش‌رو در قلمروی ادبیات دینی با هدف واکاوی سروده‌های شاعران شافعی به زبانهای فارسی، کردی و عربی به بیان احساسات آنان در معرفی امام حسین (ع) می‌پردازد. شافعی نام یکی از مذاهب اهل سنت است که پیروانش بیشتر در بخش‌هایی از حجاز و شام، مصر، یمن، مناطق کردنشین (ایران، عراق، ترکیه، سوریه)، قفقاز، آفریقا، جنوب آسیا و آسیای جنوب شرقی زندگی می‌کنند. شافعیان از دیرباز به پیوست علاقه شخصی محمد بن ادریس شافعی(پیشوای شافعیان) به امام حسین(ع) آنان نیز به اهل بیت و مخصوصا امام حسین(ع) علاقه وافری از خود نشان داده‌اند. پژوهش حاضر در پی بررسی شاعران شافعی مذهب و به دست آوردن اشعار آنان درباره امام حسین(ع) و رخداد کربلاست. مطالعه کتابخانه‌ای با روش توصیف و تحلیل داده‌های تاریخی و ادبی، در آثار شاعران شافعی اعم از فارسیان، عربها و کردها، موضوع این مطالعه است.
)