«تبلیغ» به معنای رساندن پیام به دیگران از طریق برقراری ارتباط با هدف ایجاد دگرگونی در بینش و رفتار اشخاص بر سه عنصر اصلی پیام‌دهنده، پیام‌گیرنده و محتوای پیام استوار است؛ نتیجۀ آن در کوتاه‌مدت یا بلند‌مدت، سبب اقناع یا ترغیب مخاطب به انجام عمل مورد‌نظر یا تغییر در فکر، اندیشه و بینش وی میشود. درحقیقت تبلیغ را باید فرایندی از روشهای به‌هم‌پیوسته برای بسیج‌کردن و جهت‌دادن به نیروهای فردی و اجتماعی از طریق نفوذ در شخصیت، افکار، عقاید و احساسات به منظور رسیدن به هدفی مشخص دانست. تبلیغ دین نمونهای از تبلیغات ارزشمند در جامعه برای هدایت بشری و رساندن انسانها به کمالات و معنویت و تبیین درست حقایق دینی است که این رسالت درحقیقت توسط پیامبران و جانشینان آنان و عالمان، مبلغان و مروجان دین انجام میشود؛ البته از این نکته نباید غافل شد که تبلیغ نوعی هنر است که همانند همۀ هنرها، برای تأثیرگذاری و ماندگاری، به ابزار و روش نیاز دارد و بدون آن، نتیجه‌بخشی و ماندگاری تبلیغ، اندک یا بیثمر است؛ بنابراین رعایت آداب و روشهای تبلیغ در مناطق مشترک ضرورتی دوچندان دارد.
در این نوشتار به یکی از بایستههای محتوایی تبلیغ در مناطق مشترک بیان میشود.[1]
[1]. برای شناخت کامل بایستههای تبلیغ در مناطق مشترک، ر. ک به: فصلنامه ره‌توشه مناطق مشترک، شمارههای 6، 8 و 10 و دوفصلنامه تبلیغ و تقریب، ش 1.
)